Voor grote foto, klik op kleine

 

• Eigenaar:  Fritz Klop
• Merk: GMC
• Type: CCKW 353
• Bouwjaar: 1945
• 

 

Bijzonderheden:
Deze GMC is  geheel in originele staat terug gebracht. Dit is een   softtop uitvoering (cabinedak van zeildoek en geen deuren en speciaal gebouwd voor WO II. Er zijn mee dan 560.000  gefabriceerd.  Na de oorlog zijn er duizenden in particuliere handen gekomen en de wederopbouw van Europa is een groot deel te danken aan deze overal inzetbare wagens.  In Nederland hebben de GMC kippers ook een leeuwenaandeel gehad in de dijkreparaties en verzwaringen na de watersnoodramp in Zeeland. Fritz Klop heeft een verhaal gestuurd over zijn eerste ervaringen met deze GMC. Hij gaf het verhaaltje als titel mee: Een blauwtje opgelopen. EINDELOOS weer eens even op het internet kijken of er nog iets interessants te vinden is. Na vele uren, dagen, weken zoeken op marktplaats krijg ik eindelijk de ingeving hoe ik een groene auto kan vinden. Google translate, te koop -> noors til salgs mooi zo,  Dank U Google!. Wat moest men zonder, en nu maar zoeken naar een auto of vrachtwagen. Dat ging dag in, dag uit, totdat ik een GMC cckw gevonden had voor €1100,–. Na enige twijfel toch maar eens een mailtje gestuurd. Een week gewacht op een reactie, maar er kwam maar niks. Iedere dag kijken of hij er nog is, ja er is zelfs een youtube filmpje van te vinden “lachen”. Nou, dan toch maar eens bellen, uit het gesprek van ongeveer drie minuten was uiteindelijk duidelijk geworden dat de GMC cckw al enige tijd verkocht was. Nu snapte ik er niks van, ik kreeg toch telkens weer die site er voor. Nou bleek dus dat die advertentie op de een of andere manier niet meer officieel bestond en niet via de officiële kanalen te vinden was. Wel ja, jammer dan, op zoek naar de volgende. En dan kom je soms op hele rare site’s terecht waar wel onderdelen worden aangeboden maar geen complete auto’s. En forum waar mensen auto’s aanbieden, maar als je dan goed kijkt dan zie je opeens dat het een verhaal is uit 2007 of 2008. Wat ook voorkomt is dat je iets interessants op een forum ziet en je wil er op reageren maar er staat geen mail of telefoon nummer bij. Ik heb op die momenten gewoon een reactie neer gezet, desnoods zelfs een account aangemaakt. Een ding was inmiddels wel helemaal duidelijk: het moest maar een GMC worden. Dit omdat die toch goedkoper zijn als een jeep of een Dodge. En het aanbod van Jeeps en of Dodges is nog geringer in Noorwegen en Zweden dan het aanbod van GMC’s. De speurtocht begon steeds meer op een eeuwige weg te lijken. Die telkens weer aangewakkerd werd door de missers. Is de hoop op een groene auto werd steeds groter door een bepaalde Dodge 6×6. En misschien wel omdat er dit jaar een bepaald evenement er bij tussen door schoot, werden de zoekacties nog steviger en langduriger. Op een gegeven ogenblik kwam ik telkens weer een blauwe GMC tegen. Dus op pad naar Noorwegen,want daar zou die staan. De taxichauffeur die mij van het vliegveld af haalde ,vroeg me waarom ik in Alta was, ik antwoordde “om een vrachtwagen op te halen” waarop hij reageerde “die blauwe die bij het hotel staat?” Hierdoor was ik verbaasd. Het bleek dus dat het hele dorp die vrachtwagen wel kende Toen ik blauwtje voor het eerst in het echt zag, was ik heel blij, eindelijk de blauwe auto. Dus eerst maar even een paar foto’s gemaakt en ondertussen nog even met de taxichauffeur gepraat. Hij wist me te vertellen dat de oorspronkelijke eigenaar van blauwtje overleden was en dat een alcoholist hem geërfd had. En dat de huidige eigenaar hem dus snel kwijt moet, want hij had zin in een borrel en ik kan je vertellen dat die daar duur zijn. Maar goed ik had thuis geen hotel geboekt met de gedachten dat zoek ik nog wel uit. Aangezien het Thon Hotel Vica tegenover de vrachtwagen was ben ik daar maar even gaan kijken. Ze waren daar zo blij dat ik die vrachtwagen kwam weg halen dat ik een kamer met een flinke korting kreeg en een avond gratis eten. De volgende dag heb ik nog een poging ondernomen om het chassisnummer te vinden maar dat was een poging die jammerlijk mislukte. Maar ja, dan er dus eerst maar voor zorgen dat alles afgeplakt en vast gesjort is. Ik had twee spanbanden meegenomen en vier spanners, waarmee ik de schutten, bankjes en de motorkap mee heb vastgezet. Verder had ik een rol duc tape bij me, maar ik had er twee mee moeten nemen dan had ik een paar dingen net iets meer af kunnen plakken. Maar zoals men dan wel zegt, achteraf kijkt men een koe in de kont. Ik heb zo veel mogelijk afgeplakt zo dat er bijvoorbeeld geen zout water direct bij de meters en de motor kan komen. Ik heb de tape ook gebruikt om het linker motorkap zijpaneel op zijn plek te houden omdat daar geen boutjes en moertjes meer bij waren. Nou moest ik eerst maar eens voor transport zorgen. De verkoper heeft me daar nog bij geholpen, zodoende kwam ik bij een bergingsdienst die ons wel even naar de haven zou brengen. Met dat geregeld ben ik de factuur gaan regelen, anders zou de uitvoer wel een beetje moeilijk worden. Nou, op naar het avond eten, dus ik dacht, ik maak maar even een lekker ontspannen wandeling terug naar het hotel. Maar ja dan moet je de weg wel terug vinden, vooral als je de hoofdweg niet volgt, maar een weg langs de baai terug volgt. Nou leek de weg terug ineens heel lang, maar even bellen of iemand me kan vertellen welke kant ik op moet. En wat bleek, ik moest alleen maar even 300 meter de bult op lopen. Had ik dat geweten dan had ik er geen telefoongesprek aan gespendeerd. Na een heerlijke maar vreselijk dure maaltijd in het hotel en een gezellig gesprek met de bediening, ben ik maar naar bed gegaan. Mijn laatste dag in Alta, om 9:00 uur komt het transport. Ik heb me nog snel even geïnformeerd waar ik een ticket terug kan kopen en gelukkig was er een klein reisbureau in het winkel centrum. Nou 9:00 uur en de telefoon gaat, hij moet nog even een ongeluk opruimen en komt een beetje later. Vijfendertig minuten later was hij er en vijf minuten daarna stond blauwtje op het schuifplateau van de Mercedes. En wat hadden we een mazzel: er zaten geen remmen vast. Na een rustige rit waren we in de haven en daar hebben we hem zo van het schuifplateau af laten rollen. Mooi aan de rand van de kade. Nog even een formulier ingevuld, ze een aantal kopietjes laten maken zodat zij ook het nodige aan gegevens hadden. Dus nu op naar het reisbureau voor een ticket. En wat een mazzel heb ik, ik heb het een-na-laatste ticket weten te bemachtigen. In alle rust naar het vliegveld gewandeld en onderweg nog een paar foto’s gemaakt, omdat je zo een mooi uitzicht hebt over de haven. Eenmaal op het vliegveld moest ik nog een hele tijd wachten. Gelukkig mocht ik al wel mijn spullen afgeven. Dus ik heb de incheck maar gedaan en ben rustig in het restaurant gaan zitten en heb wat gegeten. En genoten van alle kleine vliegtuigjes die kwamen en gingen. Toen ik eindelijk vertrok kon ik nog heel mooi afscheid nemen van blauwtje, we vlogen er aan voorbij. Ik vind het wel jammer dat ik niet de tijd heb gehad om meer van de omgeving te zien. Na twee uur vliegen kon ik een ticket van Oslo naar Amsterdam regelen. Norwegian had niks meer, maar gelukkig had SAS nog wel wat via Kopenhagen. Ik kreeg zelfs korting omdat ik een student ben, dat heeft af en toe nog wel zo zijn voordelen. Dit traject had alleen één nadeel ik mocht nog een keer op een vliegveld slapen. Dat vond ik toch wel zó leuk. Na een slapeloze nacht ben ik in alle rust het vliegtuig ingegaan en op het moment dat ik zat sliep ik. De aansluiting in Kopenhagen was perfect, vijf minuten wachten en zo door het volgende vliegtuig in en weer verder slapen, heerlijk. Na aankomst op Schiphol kon ik bijna direct door lopen de trein in. Nog even 2,5 uur in de trein en dan is het eerste stuk van het avontuur afgesloten. Op naar het tweede deel. Week 32, vrijdag is blauwtje op de Nordvear geladen. Toen begon het grote wacht- spelletje wat erger gemaakt werd door de track mogelijkheden. Het erge hieraan was dat we zagen dat hij eerst nog noordelijker ging en daarna naar het zuiden aan Alta voorbij. Dan denk je dat hij eindelijk naar Nederland gaat maar nee hoor hij doet een haven aan en gaat nog weer even naar een haven in het noorden. Zeer irriterend, maar je doet er niets tegen. Dus we hebben ons maar vermaakt met het klaar maken van het papierwerk. Wat daar het belangrijkste van is, is dat je er bovenop moet zitten. Als er een probleem is, er direct achteraan. Blij als een klein kind! Blauwtje is woensdag 24 augustus aangekomen in de Eemshaven. Als ik nagels zou bijten dan zou ik door het wachten geen nagels meer over hebben. En wat waren we blij dat hij er eindelijk was. Eerst zijn we naar de pier gegaan, om eventueel een mooie foto te maken. En zo dat we weten aan welke kan de van de Nordvear blauwtje staat. Dat was ook zo ik heb blauwtje heel mooi aan dek kunnen zien staan. Maar ik heb er zelf geen mooie foto van kunnen maken, blij dat er anderen bij waren. We hadden ook nog de pech dat het begon te regenen als een gek. Nadat de Nordvear voorbij gevaren was zijn we als een haas naar de terminal gegaan om daar de aankomst te zien. Even nog bij het kantoor langs om er voor te zorgen dat alles in orde was. De heer Huizen van Sea Lane ging met ons mee naar de kade. We waren precies op tijd, op het moment dat wij de kade op kwamen kwam de Nordvear ook net voor de kade. Nadat de Nordvear was aangemeerd hebben we nog enige tijd moeten wachten voordat er wat gebeurde. En tot mijn verbazing mocht er opeens iemand van ons op het schip. Misschien kunt u wel raden wie dat was, ik niet maar de heer Seerden. Hij had even geregeld dat hij aan boord mocht. Dus de foto’s van blauwtje aan boord hebben we te danken aan Henk. Nu duurde het nog een tijdje voordat blauwtje gelost was. Maar hij mocht er wel als eerste van af wat we zeer waardeerden. Toen hij eenmaal op de kade stond begon de keuring of het wel een goede koop was. En de zoektocht naar het chassis nummer, die we zo maar gevonden hadden. Je moet alleen maar weten waar hij ongeveer staat en een verf krabber bij de hand hebben. De inspectie duurde iets langer, omdat er type plaatjes verwijdert moesten worden en er moest geprobeerd worden of het blok los is. het eindeoordeel was van de lange inspectie was: “goede koop”. Dit was een oordeel waar we héél blij mee waren. Afhalen van Blauwtje. We hebben enige dagen later, na de inklaring te hebben geregeld, een vrachtwagen van Postma Transport kunnen lenen. Met het geleende Dafje hebben we blauwtje naar Munnikezijl vervoert. Het laden verliep echter niet zoals we gedacht hadden. We hadden de hoop dat we blauwtje met behulp van een heftruck achterop het Dafje zouden kunnen duwen. Dit ging niet omdat de bumper teveel verliep en het te lastig was om constant de lepels, van de heftruck, bij te stellen, tenminste de heftruck chauffeur durfde het niet aan. Dus hebben we blauwtje maar er op getrokken met de kraan. Dus even snel leren hoe je met een kraan om moet gaan en hoe het functioneert. We zijn via Groningen naar Munnikezijl gereden omdat we blauwtje eerst wilden laten schouwen (er een lootje aan laten hangen). Eenmaal bij de RDW wist men eerst niet eens wat schouwen was, nadat we het uitgelegd hadden was de reactie: “maar voor een GMC CCKW 353 die alleen gerestaureerd wordt is dat niet voor nodig”. Dus was het onnodig dat we naar Groningen gereden waren. Maar liever zeker zijn, dan achteraf met de problemen. Munnikezijl Aankomst Munnikezijl was niet echt spectaculair. Je kunt je wel voor stellen hoe het is om ergens aan te komen rijden. Niet heel interessant. We hebben eerst maar even een kopje koffie gedaan, daarna de auto naar binnen gereden en gaan bedenken hoe we hem er af zouden gaan halen. We hadden eerst het idee om hem er af te laten rollen maar daar kwamen we al snel op terug omdat we alleen een handrem hadden. Gelukkig hangen er een hoop ketting takels waar we ons mee uit konden leven. We hebben besloten om eerst maar de vooras op te pakken en daarna de achterassen. Zo gezegd, zo gedaan, vooras in de takels, Dafje naar voren gereden. Toen blauwtje ver genoeg van de Dafje af was konden we de voorkant laten zakken en daarna de achterkant op pakken.  Dus achterkant in de takels en er af met het orgel. Eindelijk op een plek waar we er iets aan kunnen doen. Dus bak er af, en klaar maken zo dat hij de spuitplaats op kan zodat we enigermate schoon kunnen werken. Iets waar we veel plezier van hebben. Fritz Klop, Bijgewerkt door Joris Smits

Foto’s: Fritz Klop