Vandaag maar weer eens op pad voor een interview voor de club. Mooi weer vandaag en dus niet te lang in de auto zitten. Het is 13.15 uur als ik van huis vertrek. De reis gaat naar Noordwijk, de hometown van Johannes en Tiny Dalmolen. Het begon gelijk al goed, vanaf Marum waren beide rotondes afgesloten (wegwerkzaamheden). Omrijden dan maar want ben nou eenmaal op weg naar Noordwijk. Ik had geen afspraak gemaakt maar was op de bonnefooi gegaan.  Even op een foto klikken en er komt een grote foto.

Als je bij Johannes en Tiny het heem oprijd zie je gelijk een levensgrote echte helikopter. Johannes was bezig om van een oude grasmachine een nieuwe te maken dat wil zeggen hij moest de accu van pas maken want die was van een ander model en als de machine dan klaar is nou dan is hij weer als nieuw aldus Johannes en Tiny is op pad om boodschappen te halen, want een mens moet nu eenmaal ook eten en drinken. Maar ik ben van harte welkom op zijn domein. Johannes is geboren en getogen in Noordwijk waar zijn Vader een rijwielzaak had, Alda genaamd. Trouwens Johannes zijn zoon heeft ook een fietsenzaak en wel met dezelfde naam Alda rijwielhandel, Noordwijk. Johannes was van zijn beroep machinebankwerker draaier en werkte altijd met veel plezier bij het vroegere roestvrij staalbedrijf Spaan in Nuis en kan dan ook smakelijk vertellen over die periode. Vooral over de grappen en grollen die daar uitgehaald werden. Door een hardnekkige ontsteking in zijn voet werd hij afgekeurd, en nog steeds speelt die ontsteking hem parten en ligt hij regelmatig in het ziekenhuis, zo ook vorig jaar waar 6 artsen om zijn bed stonden om te vertellen dat zijn voet geamputeerd moest worden, één van de zes vertelde hem het er niet mee eens te zijn omdat een arts altijd moet proberen een mens beter te maken en daarom was hij tegen, maar er was nog iemand tegen en dat was Johannes zelf, die de heren dokters te verstaan gaf dat zoiets geen optie was sterker nog het ging niet gebeuren en hij ging naar huis. En zo is het ook gegaan en Johannes zei dat het met de voet van dag tot dag beter gaat en dat zal hij zelf het beste weten, het is immers zijn eigen voet. Hij zegt over zich zelf dan ook: Ik ben een apart man Joris, en als hij eenmaal op zijn praatstoel zit, dan gaat het dak er af.

Nadat we een tijdje over de grasmachine te hebben gepraat zei hij: ik zal je alles hier eens laten zien en verteld onder het lopen op weg naar de helikopter wat hij zo allemaal uitspookt  en dat is niet weinig en  dat als hij met één ding blij is, dan is dat met zijn wentelwiek. Hij laat mij zien hoe je  een helikopter start, ja en dan ben je wel even onder de indruk van meneer Dalmolen, dat verwacht je niet. Dat hij daar veel bekijks heeft moge duidelijk zijn. De mensen blijven soms op de weg staan te kijken en foto’s te nemen volgens Johannes. Ook  over de helikopter kan Johannes smakelijk vertellen. De manier waarop hij hem heeft gekregen is voor hem nog steeds ongelooflijk. Misschien bij een volgend interview daarover meer. Als hobby kocht hij vroeger total loss auto’s en knapte die vervolgens weer op. Hij reed er dan een poosje in verkocht ze dan.

Vervolgens gaat er bij een schuur de deur open en daar zie ik zijn camper staan maar daar gaat het niet om, hoewel daar ook weer een heel verhaal over los kwam over een reparatie, er staat een fiets en niet zo maar een fiets, nee dit is een fiets uit 1952 gemaakt door de toen bekende Phoenix fietsen  fabriek uit Leeuwarden, die drie versnellingen heeft, geen gewone versnellingen maar drie versnellingen die  in de trapas zijn verborgen. Dit was toen der tijd een dure fiets en kostte 375 gulden. Johannes kocht hem van de 1^e eigenaar, pompte de banden op  en daar fietste hij zonder problemen mee weg. Oh ja de fiets had ook een naam: Phoenix Mutaped, het is maar dat u het weet. Hij is met die fiets bijzonder blij want vroeger had zijn vader exact hetzelfde type fiets. Weer in een ander schuurtje aangekomen wacht mij weer een verrassing, hier staat een oude Deutz trekker, nog een trekker plus nog een mini kraan, een rupskraantje en andere zaken. Ja zegt Johannes, ik ben een soort van verzamelaar maar dat was mij al duidelijk geworden.

Vervolgens lopen we door een paadje in een soort van prachtig mini bos en daar in het groen verscholen zie ik een bootje op een trailer en die is in lange tijd niet meer gebruikt zo te zien.Even verder weer een verrassing, een levensechte ezel, ja zegt Johannes, die hebben we gekregen van iemand die hem kreeg op zijn bruiloft en hem kwijt wou, zodoende hoort hij nou bij de inventaris. En dan komen we bij de zelf gegraven vijver die van water word voorzien door een wel die geslagen is door zijn schoonzoon en door middel van een pomp word het water in de vijver gedistribueerd.

Dan volgt weer een verrassing, eigenhandig is daar een prachtig tuinhuis geplaatst, van alle gemakken voorzien. Johannes praat over al die dingen als was het de gewoonste zaak van de wereld maar het heeft natuurlijk bloed, zweet en tranen gekost om alles zo voor elkaar te krijgen. In het tuinhuis hebben we verder gepraat, dat wil zeggen Johannes had het woord en ik luisterde. Mooie verhalen komen dan los, Johannes heeft zijn vrachtwagen rijbewijs gehaald toen hij al 40 jaar was, o.a. zijn verhaal over het naar Engeland rijden met een oude Bedford vrachtwagen, onderweg naar de boot, reden ze over een pas geasfalteerde weg met grind en één van die steentjes spatte tegen de voorruit, natuurlijk ruit in barrels. Geen tijd meer voor een nieuwe ruit, want de boot wacht niet en dus zo naar en van Engeland zonder voorruit weer naar huis. Inmiddels was Tiny ook weer teug van de boodschappen  halen, en Johannes had het al gezegd, zet je Opel daar nou weg Joris want Tiny heeft er een hekel aan dat ze er niet langs kan.  Dus auto aan de kant gezet en Tiny zei: Zo hoort het de weg moet vrij blijven voor mij, ik heb dus een bruine beurt gemaakt denk ik. Heel gezellig nog wat gepraat in het tuinhuis, mijn bungalow zegt Johannes. Ik heb zo links en rechts nog wat foto’s gemaakt en toen naar hun huis, want het was thee tijd zei de directeur. Voor mij een fris drankje en toen toch maar eens over oldtimer vrachtwagens gepraat, zoals gezegd bij Johannes verveel je je geen minuut maar ik kwam voor de oldtimer.

Op weg naar hun huis kwam ik nog een bootje tegen, als de zondvloed ooit komt dan hebben Johannes en Tiny in ieder geval een privé schip. een eigen door Johannes ontworpen water systeem, de afdeling bromfietsen is voor kenners om van te likkebaarden. Ook voor tractoren is een speciale afdeling, evenals landbouw gereedschappen.

Aan de keukentafel komt er een foto album op tafel waar hun eerste Scania in staat, een mooie rode Scania 76, maar die is weg gegaan omdat de opstap aan de hoge kant was en toen kwam de huidige Scania   Ook daar weer een verhaal over. Johannes kocht van ene Koops in Emmercompascuum deze Scania, maar toen hij hem op wilde halen zei de man: ik wil hem niet meer kwijt, Johannes boos natuurlijk maar hoorde een week later dat de Scania verkocht was aan een ander. Een campingbaas daar in de buurt was de nieuwe eigenaar, Johannes er heen, de man wilde hem wel door verkopen maar dat ging natuurlijk weer meer geld kosten, uiteindelijk ruilde Johannes een mini rupskraantje er bij in. De Scania was van hem maar hij had hem twee keer gekocht maar is er gelukkig mee. Ik heb voor ieder interview een tien vragen lijst maar daar kom je bij Johannes niet aan toe, ik denk dat tien interviews nog niet volstaan om alles op te schrijven. Hij is vanaf het ontstaan van de club al lid en daar heeft Freddy Hoeksema voor gezorgd volgens Johannes. De beide echtelieden bezoeken veelvuldig evenementen en gaan graag naar bv. Den Helder, één van de mooiste volgens beiden en natuurlijk Truckstar Assen, hoewel ze daar niet vaak zijn ingeloot maar Johannes is nooit voor één gat te vangen en hangt zijn trailer gewoon achter een Warners truck en is zo ook van de partij. In de keuken ontdekte ik nog een tegel tableau, op vier tegels was de Scania geschilderd. Dit was het verhaal van Johannes Dalmolen, dat wil zeggen een klein stukje, als ik alles op zou schrijven was het een verhaal van 10 A4tjes geworden, ik hoop dat het bestuur mij maar wat ruimte geeft om alles op de site te zetten, want dit word een extra lang verhaal, maar wat een aardige mensen zijn dit. Oh ja er staat ook nog een Scania 81, in plastic verpakt, te wachten op een restauratie. Ik wens U veel kijk en lees plezier, Joris Smits. Hieronder nog een aantal foto’s.